Rafikies, nitakukosa!

Rafikies, nitakukosa! (My friends, I'll miss you!)

Nog maar enkele dagen in het vooruitzicht en dan zit dit buitenlands avontuur erop! Dit zal dan ook mijn laatste blog-bericht zijn. Het geeft een raar gevoel als ik eraan denk dat ik volgende week thuis zal zijn. Ik arriveer normaal gezien donderdag 17 juni om 8u 's morgens in de luchthaven. Als ik denk aan vertrekken heb ik toch wel een vreemd en dubbel gevoel. Ik kijk er erg naar uit om familie en vrienden terug te zien, maar ik ga er ook een heleboel moeten missen... Toen ik in België vertrok wist ik dat ik over enkele maanden weer thuis zou zijn, maar hier in Kenia vertrekken betekent dat ik de mensen die ik in deze 4,5 maanden ontmoet heb, misschien nooit meer weer zal zien. Tenzij ik op bezoek kom natuurlijk, maar dat zou dan binnen dit en enkele jaren moeten zijn. Als ik er langer mee wacht, dan zou alles namelijk weer anders zijn.

De voorbije weken ben ik door een jongen uit Boys Town en een jongen uit Bosco Boys uitgenodigd geweest om hun families te gaan bezoeken. Hier ben ik met dankbaarheid op ingegaan. Ik was ook wel nieuwsgierig om met m'n eigen ogen te zien hoe de jongens leven, waar ze vandaan komen, wie hun ouders, broers en/of zussen zijn,... De huisjes die ik bezocht heb bevonden zich telkens in een arme sloppenwijk. Ze zijn vaak niet groter dan 6m2. Binnenin is de ruimte best gezellig aangekleed. Het lijkt me knus, maar om er dag in dag uit te leven lijkt me wel hard. In de woonkamer staat meestal een groot bed, stoelen en een tafel. De muren van de huisjes bestaan uit golfplaten, ondersteund door een houten constructie. De keuken bestaat meestal slechts uit een vuurtje met enkele potten en pannen. De omgeving rond de huisjes is vaak erg smerig; modder en zwerfvuil met daarin ploeterende varkens, kippen en geiten,... Er hangt ook meestal een vieze geur van rottend afval of verbrand plastiek. Overal waar je kijkt zie je kinderen. Ik werd steeds hartelijk ontvangen door de mensen; ik kreeg thee en koekjes aangeboden of ik mocht mee lunchen. Het bezoek aan de families vond ik interessant en verruimend, maar het was emotioneel soms zwaar. Op het moment zelf had ik het er niet zo moeilijk mee, omdat ik daar was, en de realiteit aanvaarde zoals ze is. Het is pas als je achteraf nadenkt over wat je gezien hebt dat je denk van 'shit man, wat was dat allemaal...' De meest schrijnende leefomstandigheden die ik zag, waren in Kibera. Deze slum is de op één na grootste sloppenwijk in de wereld! Er leven zo'n één miljoen mensen op een oppervlakte van slechts één km2 !

Een van de gezinnen die ik bezocht heb was deze van Lucas, een student uit Boys Town. Voordien had ik al heel wat gesprekken met hem gevoerd over zijn thuissituatie. Lucas heeft geen vader en moeder meer. Enkele jaren geleden werd hij onder de hoede genomen door een vrouw die hij reeds goed kende. Hij is deze vrouw ontzettend dankbaar voor de thuis die zij hem gegeven heeft. Hij beschouwt deze vrouw nu ook als zijn moeder. Nu is hij een volwassen kerel van 25 en hij deelt reeds sinds jaren het lief en leed in de familie. De vrouw heeft 3 dochters. Lucas heeft in de loop der tijd een relatie opgebouwd met de oudste dochter, Sandra. Samen hebben ze een zoon op de wereld gezet, maar dit hadden ze eigenlijk niet gepland. Toch ontfermt Lucas zich over hem als een echte vader. Als enige man in de familie is Lucas echt bekommert om het lot van het gezin. Hij voelt zich verantwoordelijk voor hen en is erg begaan met de toekomst van de leden van het gezin. Zijn moeder heeft het zwaar met het grootbrengen van haar 3 dochters. Ze zorgt ook voor haar kleinzoon, omdat Lucas en Sandra beiden op een boarding school zitten. Ze komen enkel in het weekend naar huis. De moeder werkt hard om rond te komen, maar wat ze verdiend is niet genoeg. Lucas hoopt snel werk te vinden nadat hij zijn school verlaten heeft zodat hij mee het gezin kan onderhouden. Sandra zal pas volgend jaar afstuderen, tenminste als alles goed gaat. Hier zit de familie echter met de handen in het haar. Momenteel is er geen geld om de studies van Sandra te financieren. Een jaar naar school gaan kost de familie zo'n 25500 Ksh. Dat komt overeen met 255 euro. Voor ons lijkt dit niet veel geld, maar hier betekent dat een fortuin. Tijdens mijn familiebezoekjes en in de gesprekken die ik met hen voerde, voelde ik dat ze hoopten op een kleine steun van mijn kant. Dat merkte ik aan de manier waarop Lucas en haar moeder over hun situatie praatten: met veel omwegen en heel stuntelend. Zittend tussen de leden van zijn familie, voelde ik me kwetsbaar voor zulke verhalen. Vanbinnen woedt er een kleine ethische strijd wanneer je beseft dat men iets van jou verlangt dat te maken heeft met geld. Ik begrijp echter ten volle dat men naar een gunst van mijn verlangt en ik had het ergens wel verwacht voor ik het gezin bezocht. Toch bleef het moeilijk om er mee om te gaan omdat ik dit niet gewoon ben. Natuurlijk wou ik dit gezin een handje vooruit helpen, maar ik dacht dan ook meteen aan al de andere aansluitende huisjes hier waarin gezinnen zitten die in dezelfde omstandigheden leven. Ik was blij dat Lucas en zijn gezin me hun vraag niet rechtstreeks stelde, aangezien ze me dan met mijn rug tegen de muur zouden zetten. Gelukkig hebben ze dit niet gedaan waardoor ik me niet ongemakkelijk hoefde te voelen. Ik begreep echt goed waarom ze achter steun vroegen, deze mensen ontvangen namelijk niet elke dag een mzungu in hun huisje. Ze beschouwden me als het ware als een geschenk door God gezonden, die enige verandering in hun leven kan teweegbrengen, zo gelovig zijn ze wel. Hoe kon ik deze mensen echter duidelijk maken dat ik ook maar een gewone jongen ben, die nog studeert en dus geen inkomen heeft. De associatie tussen blank en rijkdom wordt maar al te vlug gemaakt, maar dat neem ik ze niet kwalijk. Tussen hun en mijn situatie zit dan ook nog steeds dag en nacht verschil en als je ze met elkaar vergelijkt dan kun je me wel degelijk als 'rijk' beschouwen. Wanneer je voelt dat ze je om een gunst willen vragen, dan is de kans groot dat je twijfelt aan hun bedoelingen. Je stelt jezelf de vraag: 'Is dit de reden waarom ze mij zo hartelijk ontvangen?' Als ik het wil begrijpen is het belangrijk dat ik me bewust ben van hun situatie en de hierboven beschreven omstandigheden. Natuurlijk speelt het ergens mee, maar in de omgang met hen voelde ik ook wel dat deze mensen oprecht zijn in hun hartelijke gebaren. Aldus besloot ik dat ik deze familie wou helpen. Ik vertelde dat ik niet zomaar geld wou geven, dat vind ik te boertig. We hebben dan samen naar een alternatief gezocht. In de gesprekken die we eerder gevoerd hadden, kwam ik te weten dat zijn neef, die in Kibera woont een kleine workshop heeft, waar sieraden gemaakt worden met beenderen. Ik dacht dat het misschien een goed plan zou zijn om enkele van deze sieraden mee naar België te nemen om ze te verkopen. De winst die ik erop maakte zou dan voor Lucas en zijn familie zijn. Zo zijn we op het idee gekomen om een soort handeltje op te zetten. Lucas koopt een hoeveelheid sieraden van zijn neef tegen een goedkope prijs. Ik neem ze mee naar België en probeer ze te verkopen. Het geld dat ik verdiend heb, stuur ik terug naar Lucas. Het zal wel wat tijd en energie vragen om de juwelen verkocht te krijgen, maar ik denk dat dit de beste en meest respectvolle manier is om te helpen. Aan allen die mij willen helpen om deze familie te steunen, koop een ketting/armband/sleutelhanger uit been als ik terug ben a.u.b.! :D Er zitten echt schone dingskes tussen dus zeker de moeite ;)

Wat mijn stagetaken hier in Kenia betreft, verloopt nog steeds alles goed. Het lesgeven aan de jongens is zwaar geweest, maar ik heb er veel uit geleerd. Ik ga ze echt missen... Vroeger had ik een beetje een eenzijdig beeld van straatkinderen. Ik stelde me daarbij kinderen voor, rond dwalend door de straten, onder invloed van drugs, die mensen bestelen of lastig vallen. Na deze stage besef ik maar al te goed dat deze straatkinderen ook gewoon kinderen zijn zoals alle kinderen, die nood hebben aan vriendschap, liefde en warmte, aan spel en ontspanning. Ze hebben zoveel te geven en zijn vaak erg verstandig. Na deze buitenlandse stage heb ik het gevoel dat ik gegroeid ben als mens en meer competent geworden ben als leerkracht. Het is een boeiende ervaring geweest dat ik mee zal dragen voor de rest van mijn leven. De confrontatie en interactie met een nieuwe, 'vreemde' cultuur is is zo verrijkend. Je leert er mensen, dingen, die op het eerste zicht vreemd voor je zijn, appreciëren en je gaat er op de duur zelfs van houden. Je leert dat 'vreemden' meestal vrienden zijn die je nog niet kent.

Kwa heri rafikies!
See you soon,

Gil

P.S. Op facebook heb ik een laatste reeks foto's gepost ;)