Habari yako?!

Jambo jambo! Habari yako?!
(Hey hey, how are you?)

't Is weeral een tijd geleden dat ik iets gepost heb! Vandaar dat dit verslag wat langer zal zijn ;)
Maar eerst: Merci voor al jullie reacties op mijn blog en op facebook! Het is leuk om te weten wie mijn blog zoal opvolgt, het geeft me ook het gevoel dat ik de dingen hier niet voor niet neerschrijf ;)

Er is al een dikke maand voorbij! Wat gaat de tijd hier snel... De afgelopen weken is er weer heel wat gebeurt, te veel om op te sommen eigenlijk. De belangrijkste gebeurtenis is toch wel onze verhuis... Nils en ik verblijven niet meer in Bosco Boys primary school, maar in Boys Town, een secundaire school. De redenen zijn een beetje gecompliceerd en onduidelijk.. Het heeft er mee te maken dat er te veel vrijwilligers aan het werk zijn in Bosco Boys, vandaar dat ze ze meer wouden verspreiden over de verschillende Don Bosco scholen en blabla... In het begin vond ik dit wel spijtig omdat alles net zo goed ging... Ge hebt gedurende twee weken vriendschappen opgebouwd met de jongens en de andere vrijwilligers, en plots verandert ineens alles. Langs de andere kant leer je weer een andere school en andere mensen kennen. Nu heb ik eigenlijk een globaal zicht op het leven van een Bosco boy: van het rehabilitatiecentrum in lang'ata naar bosco boys primary school, en van daar naar Boys Town: een secundaire school. De kans is groot dat de jongens die ik nu les geef in het centrum, hier later zullen terecht komen. Ik onderhoud contacten deze 3 verschillende scholen. Dat maakt dat ik in contact kom met jongeren van verschillende leeftijden. Het is boeiend om de evolutie te zien en naar hun verhalen te luisteren en het maakt mijn tijd hier eens zo interessant. Hier in Boys Town doe ik in de namiddag dezelfde activiteiten als ik in Bosco Boys primary deed: mee sporten (zoals voetballen met 50 man op één veld. Hier heeft voetbal de betekenis: vecht voor den bal. Als ge hem hebt, red uw leven en shot hem weg. Echt té grappig. Veel techniek zal ik hier dus niet leren broerkes :p...). In de ochtend (vroeg) woon ik de mis bij (meestal), in de avon is het Rosary en wordt er gebeden tot Maria en onze vader. In het Engels gaat het zo: "Hail mary, mother of god blessed are you among women and blessed is the fruit of your womb, Jezus. Holy mary mother of god, pray for our sinners now and in the hour of our death, Amen." En onze vader: "Our father who art in heaven, hollow be you name, your kingdom come, your will be done on earth as it is in heaven, give us this day our daily bread and forgive us our trespasses as we forgive those who tresspass against us. And lead us not into temptation, but deliver us from evil" Geen nood mensen, ookal ken ik het ondertussen vanbuiten, het is gewoon de routine. Soms heb ik mijnen buik wel vol van het religeuze hier, maar het hoort nu eenmaal bij de gemeenschap van de Salesianen en ik probeer mijn respect te tonen door gewoon mee te doen... De jongens in Boys Town zijn een stuk ouder dan de jongens in Bosco Boys. Soms ouder dan mij. Ik wist niet goed of ik met hen even goed overweg zou kunnen, maar het contact valt goed mee. Ik heb al met heel wat jongeren boeiende gesprekken gehad over hun thuissituatie, hun toekomstplannen, over geloof in god, e.d. Het is ook interessant om te weten hoe ze over het Westen en de rest van de wereld denken. Jaja, ik heb al filosofische gesprekken gehad hier ;) Het contact met de fathers hier valt echter minder goed mee. Het zijn bijna allemaal Indiërs en ze zijn heel terughoudend. Je moet ze niet te veel vragen. Buiten ons verblijven hier ook twee andere vrijwilligers: John en Linto. De ene is van Indische afkomst en de andere van Sri Lanka. Weer nieuwe nationaliteiten en nieuwe culturen... In tegenstelling tot de fathers zijn het heel sympathieke en goedlachse mensen.

In Lang'ata, het rehabilitatiecentrum waar ik lesgeef, loopt alles goed. Hier en daar zijn er soms kleine problemen, maar die raken steeds opgelost. Ik werk nu al 3 weken samen met een lokale leerkracht, Robert. De samenwerking loopt vlot en we komen goed overeen. Robert geeft de lessen wiskunde en Engels. Ikzelf geef de lessen environmental studies (wo), expressive arts (muvo) en physical education (lo). Tijdens de lessen Engels neem ik de zwakkere leerlingen uit de klas om ze individeel te begeleiden in het leren lezen en schrijven. Tijdens wiskunde maak ik gebruik van een hulptafel waar de kinderen terecht kunnen voor een verlengde instructie, extra oefeningen, e.d. Zo ben ik hier ook een beetje een 'zorgleerkracht'. Op deze manier proberen we te differentiëren, wat echt wel nodig is want de verschillen zijn echt heel groot. Wanneer ik lesgeef helpt Robert me soms met het vertalen in Swahili. Het samen lesgeven verloopt goed op deze manier. Soms heb ik wel moeite met de didactische en pedagogische aanpak van mijne collega. Nils vertelde me dat hij Robert eens met een stok heeft zien 'slaan' op één van de jongens. Dat is iets wat er bij mij echt niet in kan, gelukkig heb ik het zelf niet gezien. Het is misschien allemaal cultuurgebonden, maar zoiets kan toch niet... Ik hoop er met hem eens op een respectvolle manier over te praten zodat we samen kunnen afspreken wanneer en op welke manier we sancties geven aan de kinderen. We staan tenslotte samen voor de klas.

In het centrum is er een 'social worker' werkzaam, die de sociale achtergrond, het straatverleden, van de kinderen in het centrum onderzoekt. Ik heb zijn nota's mogen lezen om een beter beeld te krijgen van de jongens hier. Sommige verhalen zijn echt wel schokkend... Zo is er bijvoorbeeld een jongen voor wie het dagelijkse kost was om mensen af te dreigen met een geweer om hun portefeuille en gsm te stelen en vervolgens door te verkopen. Een andere jongen heeft op jonge leeftijd beide ouders verloren in een auto-ongeluk. Hij leefde samen met zijn broer bij zijn tante. Zijn broer behandelde hem als stront en moest voor hem op straat gaan bedelen voor geld en eten. Op straat kwam hij in aanraking met alle drugs die maar te vinden zijn. Nog een andere jongen heeft zijn moeder verloren toen hij nog klein was. Hij werd 'opgevoed' door zijn vader, die hem later seksueel misbruikte. Hij is uit huis gevlucht en bracht zijn dagen door op straat. Daar besteelde hij mensen en zo belandde hij uiteindelijk in een soort jeugdgevangenis... Het zijn stuk voor stuk tragische verhalen, over jongens die vaak niet ouder zijn dan 12 jaar, die werkelijk tot het uiterste gedreven werden omwille van armoede, een slechte thuissituatie, e.d. Na het lezen van hun pijnlijk verleden zag ik deze jongens lachen en spelen op het veld van het centrum. Ik begreep niet hoe ze zo vrolijk konden zijn. Ik besefte toen dat deze straatjongens ook gewoon kinderen zijn, die nood hebben aan affectie en een warm nest, aan spel en ontspanning, ... Nu ze dit ervaren in het centrum, lijkt voor hen een nieuwe wereld op te zijn gegaan... Echt mooi om te zien.

Naast de confrontatie met het armoedige is er ook tijd voor fun en ontspanning hier ik Kenia! Zo hebben we bijv. een groot kampvuur gehouden met barbeque en waarbij de kids allerlei showkes opvoerden. Ik ben ook op een zondag met een paar jongens van Bosco Boys primary op outing geweest naar een animal orphanage. Leeuwen, luipaarden, cheetahs, loslopende bavianen, er was vanalles te zien en soms van veel te kort bij! De mensen worden er van de leeuwen gescheiden door een simpel hekske, dat ze in België gebruiken om nen tuin af te bakenen.

Wat de Keniaanse cultuur en levensstijl betreft, vind ik van mezelf dat ik me al goed aangepast heb. De dingen die in het begin zo vreemd en nieuw leken, voelen nu normaal aan. Het voelt al gewoon aan om bijv. met 18 personen opgepropt in een Matatu (minibusje) te zitten om mij van het ene punt naar het andere te brengen. Als ge hier door de straten loopt, moet je leren assertief zijn. Ge wordt namelijk langs alle kanten benadert om u in een matatu tof taxi tte krijgen, verkopers willen u vanalles en nogwat aansmeren,... 'Hapana, asanti' 'nee bedankt' is een zinnetje dat ik dagelijks vaak moet gebruiken.De meeste kennen mij ondertussen al: 'muzungu: this day you go with us! Come come!' Ondertussen ben ik er aan gewend geraakt en ik laat me niet meer zo gemakkelijk ompraten. Ik ben zelfs goe geworden in het uitkiezen van de juiste matatu. Diegenen die het volst zitten, vertrekken het snelste, dus prop ik er mezelf daar meestal bij. Er is toch nooit plaats te kort volgens de chauffeurs :p Al die drukte om mij heen, toch voel ik me absoluut niet onveilig. Het is gwn the way of life hier.
Als ik onderweg ben naar Nakumatt, de grote winkelketen in de buurt, kom ik enkel Afrikanen tegen. Ik wordt dan voortdurend begroet. Als ik in Nakumatt aankom zie ik veel blanke toeristen en daar zegt niemand iets...Achja. Dagelijks wordt ik omringd door lokale mensen: kinderen, studenten, opvoeders,... Echte Kenianen. Hoe langer ik hier ben hoe meer ik me als 'één van hen' begin te voelen om het zo te zeggen. Ge voelt u integreren in de samenleving, in het dagelijks leven van de mensen hier. Ik wordt geconfronteerd met dingen die op het eerste zicht armoedig of onaangenaam lijken, maar hoe meer je er een deel van wordt, hoe meer je er de goede en de mooie dingen van begint te zien. Misschien ben ik zo positief ingesteld omdat ik besef dat ik hier maar tijdelijk ben en omdat ik de zekerheid heb terug naar België te kunnen.

Wat mijn gezondheid betreft gaat alles goe! 't Lijkt wel of ik ne vegetariër geworden ben omdat ik me ni meer kan herinneren wanneer ik voor't laatst stuk vlees heb gegete. Daar verlang ik wel naar, ne goeie steak... me bearnaise saus... (kwijl kwijl) 's Morgens eet ik meestal niks, in de middag in Langata eten we, elke dag, Kideri, een afrikaans gerecht van bonen, mais en eskumawiki (een soort spinazie) Best ok, ma ben het zo beu gegeten... In de avond is't wel goed, dan eten we (altijd) indisch: rijst met een pikant groentensausje. Ik eet hier veel mango's en bananen, super goedkoop en super lekker hier. Zoals jullie zien eet ik dus bijna enkel groente en fruit, met als gevolg dat ik ook al een paar kilo lichter ben :p

Om af te sluiten nog effe dit: ik ben echt content dat ik hier ben! Ik leer echt zoveel bij op verschillende vlakken... Ik geniet van elke dag hier. Ook al begin ik stilletjes aan in een zekere routine te geraken, het voel niet aan als een sleur. Velen waarschuwde me dat ik na 3 weken wel is een dipke zou kunnen krijgen, omdat het nieuwe en het toeristische er dan af is en je met het dagelijks leven geconfronteerd wordt. Mij stelt het eerder op mijn gemak. Ik heb trouwens nog lang niet alles gezien, er valt nog zoveel te ontdekken!

Kwa heri rafiki wangus!
(Goodbye my friends!)

P.S.: Ik heb weer wat foto's op facebook gezet! Misschien zet ik er ook een filmke op ! ;)